ویژگی های معنوی انسان در قرآن

2-1- منزلت والای آدم : قرآن بارها به تکریم آدم (ع) پرداخته ، اول اینکه خداوند در تکریم و بزرگداشت این موجود خاکی می گوید: « سَوَّیْتُه » تا به حسن خلقتش واعتدال و آراستگی اندامش اشاره کند.(همان،ج:1ص:439) همچنین با ذکر ضمیر متکلم «تُ» برقراری این اعتدال و هماهنگی را مستقیما به خود اختصاص داده است. سپس از روح خویش در آدم دمید.

﴿ فَإِذا سَوَّیْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی فَقَعُوا لَهُ ساجِدِین ﴾ (ص،72 ) همچنین اگر به واژه ی « فَقَعُوا » دقت کنیم متوجه می شویم که وقع تنها به معنای به زمین افتادن نیست بلکه به شدت به خاک افتادن است.(لسان العرب ج:8ص:403) این آیه سجده ملائکه به آدم (ع) را با تاکید بیان کرده ،چنان که می گوید ملائکه در مقابل آدم(ع) به خاک افتادند و سجده کردند. بار دیگر خداوند درتکریم آدم(ع) در جواب ابلیس می گوید: ﴿ قالَ یا إِبْلِیسُ ما مَنَعَکَ أَنْ تَسْجُدَ لِما خَلَقْتُ بِیَدَیَّ أَسْتَکْبَرْتَ أَمْ کُنْتَ مِنَ الْعالِین ﴾ (ص/75) در این آیه خداوندگفته «بیدیَّ» تا خلقت را بدون واسطه به خود نسبت دهد، نه این که خداوند به آن کار امر کرده باشد نه سبب به وجود آمدن آن باشد.( التبیان فی التفسیر القرآن، ج:8ص:581) همچنین خداوند آدم (ع) را خلیفه خود در زمین معرفی می کند. ﴿ ِ إِنِّی جاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَة ﴾ (البقره،30)